BROKEN CHAIR

“ฝันไม่ชำรุด”

หลายคนคงจำภาพผู้ชายคนนี้ได้จาก around me รายการสารคดีที่เกรียนได้โดนใจด้วย content รายการที่เรียล ดูสนุก และบุคลิกที่ดูเกรี้ยวกราดของคุณแอ๊ะ – ชาติฉกาจ ไวกวี จากที่ได้พูดคุยกันแล้วกลับมาเรียบเรื่องราวของคุณแอ๊ะในวันนี้ ด้วยพื้นที่จำกัดแต่มีเรื่องราวมากมาย ที่คุณแอ๊ะได้แชร์ให้ฟัง ยอมรับว่ายากมากๆ ที่จะตัดเรื่องไหนออกไป

เริ่มด้วยเรื่องสุดเซอร์ไพรส์ที่คุณแอ๊ะบอกกับเราว่าเพิ่งหายจากโรคมะเร็ง “ใช่ครับผมเพิ่งผ่านช่วงที่อ่อนแอมาไม่นานนี้เอง คือผมตรวจเจอมะเร็ง 3 จุดในร่างกาย เมื่อได้สติผมเลือกที่จะสู้กับมัน ผมออกกำลังกาย เปลี่ยนวิถีการกินอยู่ สุดท้ายก็หายภายใน 1 ปี แม้ในช่วงระหว่างที่ผมอ่อนแอ ล้มเหลว ผมก็ไม่เคยหยุดทำงาน ในปี 2015 ผมได้รับเลือกจากสำนักพิมพ์ Thames & Hudson ผู้มีอิทธิพลที่สุดเกี่ยวกับภาพถ่ายร่วมสมัย ให้เป็นหนึ่งใน 35 ช่างภาพที่น่าสนใจที่สุดในโลก เราคิดว่าไม่อยากเอาของเก่ามาขาย จึงพยายามสร้างสรรค์งานใหม่ๆ ออกมา จนวันหนึ่งมีโอกาสได้ไปที่วังของคุณฮิวโก้ และได้เห็น พระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมเด็จฯ เจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์ หรือรัชกาลที่ 5 ที่ถ่ายโดยจอห์น ทอมสัน ผมตื่นเต้นกับความงดงามของภาพถ่ายฟิล์มกระจกมาก (wet plate) ผมเลยเริ่มศึกษาและถ่ายภาพฟิล์มกระจก แล้วก็ได้แบบเป็นคุณฮิวโก้นั่นแหละ ออกมาเป็นผลงานฟิล์มกระจกที่ได้ขึ้นบิลบอร์ด ระหว่างที่การเดินทางของฟิล์มกระจกนำพาให้ผมได้ไปพบอะไรใหม่ๆ ก็กลับเริ่มมีงานภาพถ่ายโบราณเก่าๆ เข้ามาจากปลายสายโทรศัพท์ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ชั้นสูงมาเรื่อยๆ ตอนนั้นผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโรเบิร์ต แลงดอน จากรหัสลับดาวินชี เข้าไปทุกที เพราะต้องสืบค้น ถอดรหัสภาพ เป็นอะไรที่สนุกและท้าทายมาก งานฟิล์มกระจกนี้จึงเป็นที่มาของห้องภาพบุญตาของผมที่รับทำงานด้านนี้ในปัจจุบัน จากนั้นเมื่อปีที่แล้ว ก็มีอีกบทบาทที่เข้ามาในชีวิตผมที่ได้รับเชิญจากมหาวิทยาลัย SOAS University of London เชิญให้ผมไปเป็นนักวิจัยเกี่ยวกับฟิล์มกระจก และยกให้เราเป็นนักวิจัยเกี่ยวกับฟิล์มกระจกคนหนึ่งของโลก

เมื่อบทสนทนาเดินทางมาถึงคำถามที่ว่าไม่กลัวแฟนเก่าๆ จากรายการ around me จะไม่เข้าใจบทบาทใหม่นี้หรือ? คำตอบคือ ผมไม่แคร์ ผมจึงตั้งข้อสังเกตกับคุณแอ๊ะไปว่า สองสิ่งที่ผมยังเห็นในตัวคุณแอ๊ะเสมอ คือพาสชั่นในการทำงานใหม่ๆ กับความจริงใจในการตอบคำถาม “ผมคิดว่าการที่เราพูดสิ่งที่เราคิด และทำมันจริงๆ ได้นั้น ดีกว่าการมานั่งให้สัมภาษณ์ว่าเราเป็นคนตรงๆ ชอบพูดตรงๆ ซึ่งถ้าจะให้บอกว่าผมยังเป็นคนเดิมแบบ around me ไหม จริงๆ แล้วผมว่าผมยังเป็นนะ เพียงแต่ around me มันเปลี่ยนรูปแบบไปตามช่วงชีวิต รูปแบบการทำงานของผมเท่านั้นเอง ผมคิดว่าปีศาจมันเริ่มออกมาจากตัวผมมากขึ้นด้วยซ้ำ ผมน่ากลัวขึ้นนะ เริ่มขรึมมากขึ้น การที่เราได้เจอคนที่มีอิทธิพลทางสังคมหลากหลายรูปแบบนั้น เราได้ซึมซับเอา mind set บางอย่าง ทำให้เป็นคนที่คิดเรื่องใหญ่ขึ้น อยากถอยกลับมาเป็นคนที่ไม่มีใครรู้จัก แต่กำลังทำเรื่องใหญ่ๆ มากกว่ามีคนรู้จักเต็มไปหมด แต่กำลังทำเรื่องเล็กๆ เพียงเพื่อเรียกยอดไลค์ ซึ่งการทำเรื่องใหญ่ในขณะที่เรายังก้าวข้ามพ้นความเป็นเด็กมาไม่หมดก็ส่งผลกับเวลาที่เราอยากจะทำงานที่เป็นตัวของตัวเองจริงๆ อยู่เหมือนกัน ผมว่าผมยังไม่เก่งเรื่องการจัดการ การเมเนจบางอย่างเรายังทำมันได้ไม่ดี”
 
เป็นอีกครั้งที่คุณแอ๊ะ เผยจุดที่อ่อนที่ตนเองทราบอยู่แล้วให้ฟังอย่างเปิดเผย “ใช่ครับผมมองว่าทุกคนย่อมมีหลายด้าน ผมว่าจุดบอด จุดอ่อนมันมีเสน่ห์ของมันนะ ผมใช้ตรงนี้มาเป็นคาร์แรกเตอร์ในงานของผมเลยนะ งานถ่ายภาพของผมจะมีลักษณะเด่นมาก ในเรื่องความไม่สมบูรณ์ ผมชอบหยิบยกงานที่มีตำหนิเอามาพูดถึง เช่น ใช้ฟิล์มที่มันเสีย เอาช้อตหลุดมาใช้ หรือว่าใช้ของที่ไม่ได้ถูกยอมรับในคุณภาพ เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันมีคุณค่าของมันอยู่ อย่างเช่นเก้าอี้เก่ามีตำหนิ ซ่อมแล้วซ่อมอีกตัวนี้ซึ่งมาจากโบสถ์ในอเมริกา หน้าที่ของเขาก่อนหน้านี้คือรับสารภาพบาป ปัจจุบันก็ทำหน้าที่คล้ายกัน เพราะผมใช้เป็นเก้าอี้ให้แบบใช้นั่งถ่ายภาพ portrait สำหรับผมการถ่ายภาพคือการปลดเปลื้องอารมณ์ เวลาผมถ่ายรูปคนผมก็จะคั้นความเจ็บปวดออกมา ซึ่งบอกได้เลยว่าเก้าอี้ตัวนี้ผ่านการนั่งโดยคนสำคัญของไทยและระดับโลกมาแล้วมากมาย  ผมจะบอกว่าเก้าอี้ที่มีตำหนิตัวนี้เขาเหมือนผมมากๆ คือดีไซน์ธรรมดา ไม่เพอร์เฟกต์ แต่หน้าที่ของมันคือรับความสำคัญของบางเรื่องเอาไว้

ผมกำลังอยากจะบอกน้องๆ ที่กำลังยกให้ใครเป็นไอดอลว่า วันหนึ่งที่คุณเจอปัญหา มันไม่มีไอดอลคนไหนมาช่วยคุณได้หรอก มีแต่สติปัญญา และตัวคุณเองเท่านั้นที่จะทำให้มันผ่านไปได้ ผมรู้สึกว่าความเจ๋งของคนๆ หนึ่ง ที่เรากำลังยกย่องอยู่ อาจจะเป็นเพราะคนๆ นั้นเขาเห็นแก่ตัว เขาทำสิ่งที่เขารักอย่างศรัทธา อย่างมุ่งมั่น พลังนั้นจึงทำให้เขาโดดเด่น คุณควรจะศรัทธาในตัวเองมากกว่าไปศรัทธาชาวบ้านที่เขาไม่เคยทำอะไรให้คุณ”